วันแรกของวันที่เหลือ

ปรัชญาเต๋าบอกว่า"คนเราไม่เคยนึกถึงตีนเมื่อรองเท้าไม่กัด"
คนเรามักมองไม่เห็นของดีที่ตนมีอยู่จนเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว
ไม่เห็นคุณค่าของสองแขน จนกระทั่งมันอยู่ในเฝือก
ไม่เห็นคุณค่าของงาน(ที่เราว่าแย่ๆ) จนกระทั่งตกงาน
ไม่เห็นคุณค่าคนรัก (ที่เราว่าไม่เพอร์เฟ็กท์)
จนกระทั่งเธอหรือเขาไปแต่งงานกับคนอื่น
ไม่เห็นคุณค่าของพ่อแม่ (ที่เราว่าขี้บ่น) จนกระทั่งไปงานศพของท่าน
สิ่งที่คนจำนวนมากเลือกทำคือบ่นว่าตนเองไม่มีความสุข
ไม่ประสบความสำเร็จ ไม่รวย ไม่ได้เป็นเจ้าของสิ่งนั้นสิ่งนี้
และเอ่ยประโยคยอดฮิตว่า"มันไม่แฟร์เลย"
บางที ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรม
ก่อนที่เราจะบ่น ลองมองตัวเราเองดูดี ๆ
เราจะพบว่า เรามีอะไรดีๆ หลายอย่างที่คนอื่นไม่มี
เราสามารถทำ"หนึ่งวันเดียวกัน” ของเราให้มีความหมายได้
ก็ต่อเมื่อเราเห็นคุณค่าของสิ่งที่เรามี
และใช้วันนี้ วันแรกของวันที่เหลืออย่างคุ้มค่าที่สุด
เพราะวันแรกของชีวิตที่เหลือนี้ช่างสั้นเหลือเกิน
และเพราะเราไม่มีทางรู้ว่าเรามี"วันแรกของวันที่เหลือ" >>>>..อยู่อีกสักกี่วัน